Zbigniew Larendowicz (1916-2019) -urodzony w Leżajsku. Będąc uczniem Gimnazjum Państwowego im. B. Chrobrego w Leżajsku prowadził męski chór czterogłosowy. W okresie uczęszczania do gimnazjum wykazywał duże zaangażowanie w działalności organizacji młodzieżowych takich jak Związek Harcerstwa Polskiego, Polski Czerwony Krzyż, Hufiec Przysposobienia Wojskowego. Ukończył Szkołę Starszych Przysposobienia Wojskowego, Szkołę Podchorążych we Włodzimierzu Wołyńskim w 1938 r. Rok później zaczął pracę w Szkole Uzbrojenia w Warszawie-Cytadela i w tym samym roku zdał egzamin na stopień podporucznika na kursie oficerskim w 22 Pułku Artylerii Lekkiej w Przemyślu, lecz wkrótce musiał wyjechać do jednostki mobilizacyjnej tj. 24 Pułku Artylerii Lekkiej w Jarosławiu. Wziął udział w wojnie obronnej w Jarosławiu i na rzece San, a także na linii obrony pod Lwowem. Pod Kozową dostał się do niewoli radzieckiej, następnie z Brzeżan został skierowany do ZSRR. Na szczęście udało mu się uciec z transportu kolejowego i pieszo dotrzeć do Lwowa, a stamtąd do Leżajska, gdzie włączył się w działalność konspiracyjną. Zbigniew Larendowicz w czasie wojny był oficerem Narodowej Organizacji Wojskowej, a następnie Armii Krajowej pod pseudonimem "Wicher". Pod koniec wojny pełnił funkcję dowódcy placówki AK w Leżajsku. W 1944 r. w Woli Zarczyckiej poślubił Annę Zofię Sztyrak, która także była żołnierzem AK. Po zakończeniu działań wojennych nasiliła się likwidacja grup konspiracyjnych. Usiłowano go aresztować aż 14-krotnie, co wpłynęło na częste zmiany zamieszkania. W 1945 r. skończył kurs leśniczych w Wierzchowiskach pod Lublinem, po czym zaczął pracę w Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu., jednocześnie rozpoczynając studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego.
Po skończeniu studiów, w 1950 r. podjął pracę na stanowisku adiunkta w Nadleśnictwie Kłobuck. Rok później został powołany na stanowisko inspektora do spraw Urządzania Lasu w Okręgowym Zarządzie Lasów Państwowych w Katowicach. W 1957 r. założył w Kobiórze drużynę harcerską, a w międzyczasie awansował na starszego inspektora kontroli technicznej. Na tym stanowisku pracował do chwili przeniesienia służbowego w roku 1963 do Krakowskiego Oddziału na stanowisko Kierownika Pracowni z miejscem zamieszkania w Krakowie. Po przejściu na emeryturę przeprowadził się z żoną do Leżajska, gdzie zaczął się poświęcać na współpracę/charytatywnie/ z Klasztorem O.O. Bernardynów w Leżajsku. W zakres jego obowiązków wchodziła funkcja sekretarza przy Kustoszu Sanktuarium O. Bonawenturze Misztalu i uporządkowywanie zabytkowej Biblioteki Klasztornej.
Poza działalnością charytatywną, wolne chwile przeznaczył na zbieranie materiałów do opracowań książek o Sanktuarium Matki Boskiej Pocieszenia w Leżajsku. Związany był również z Redakcją Pisma Rady i Zarządu Miasta Leżajska pt. "Biuletyn Miejski", zamieszczając artykuły o organizacjach młodzieżowych, paramilitarnych oraz życiorysy zasłużonych dla Miasta Leżajska w pierwszej połowie XX w.
Zbigniew Larendowicz jest autorem książek m.in. : "Kult Matki Bożej Pocieszenia w Bazylice OO. Bernardynów w Leżajsku"; "Sanktuarium Maryjne Ojców Bernardynów w Leżajsku"; "Historia posiadłości Klasztor Ojców Bernardynów w Leżajsku".
Zbigniew Larendowicz został wiele razy wyróżniony:
-Odznaką Honorową "Zasłużony dla Miasta Leżajska" i odznaczony:
- Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 r. nadany w 1982 r.
- Medalem za udział w Wojnie Obronnej 1939 nadany w 1982 r.
- Medalem 40-lecia Polski Ludowej nadany w 1984 r.
- Krzyżem Partyzanckim nadanym w 1991 r.
- Krzyżem Armii Krajowej nadanym w 1993 r.
- Medalem za Długie Pożycie Małżeńskie nadanym w 1995 r.
- Odznaką pamiątkową "Akcja Burza"
- Odznaką "Weteran Walk o Niepodległości"
Otrzymał również Nagrodę "Świadek Historii" w upamiętnieniu historii narodu polskiego IPN